W kontekście mikrousług „architektura monolityczna” oznacza tradycyjne podejście do tworzenia oprogramowania, w którym aplikacja jest budowana jako pojedyncza, samodzielna jednostka. Jest to wszechogarniająca struktura, w której komponenty systemu — takie jak interfejs użytkownika, zarządzanie bazą danych i kod logiki biznesowej — są ściśle powiązane i działają jako nierozróżnialna całość. Ten jednolity projekt kontrastuje z modułowym, rozproszonym podejściem stosowanym w architekturze mikrousług, gdzie komponenty aplikacji są opracowywane i wdrażane jako oddzielne, niezależne usługi.
Zanim zagłębimy się w kompleksowe zrozumienie architektury monolitycznej, konieczne jest rozpoznanie jej kluczowej roli na wcześniejszych etapach tworzenia oprogramowania. Chociaż architektura mikrousług zyskuje na popularności w tworzeniu nowoczesnych aplikacji, architektura monolityczna służy jako podstawa dla wielu starszych systemów i nadal jest realnym wyborem w pewnych sytuacjach.
W architekturze monolitycznej zarówno komponenty frontendu, jak i backendu zazwyczaj znajdują się w jednej bazie kodu, którą można zbudować, przetestować i wdrożyć jako pojedynczy pakiet. Ta cecha powoduje mniejszą złożoność w porównaniu z systemami rozproszonymi, ułatwiając rozwój i utrzymanie mniejszych aplikacji, które nie wymagają dużej skalowalności. Co więcej, systemy monolityczne mogą działać na jednym serwerze, co upraszcza wdrażanie i zmniejsza koszty infrastruktury.
Jednakże ściśle powiązane komponenty architektury monolitycznej stanowią wyzwanie, gdy aplikacja wymaga skalowania, szczególnie przy dużych obciążeniach lub przy częstych aktualizacjach. Programiści często napotykają trudności w izolowaniu określonych obszarów aplikacji w celu ulepszeń lub aktualizacji, ponieważ zmiany w dowolnym pojedynczym komponencie mogą przypadkowo wpłynąć na inne obszary systemu. W rezultacie ta powiązana struktura utrudnia wdrażanie nowych technologii lub skalowanie aplikacji w poziomie na wielu serwerach lub w infrastrukturze rozproszonej geograficznie.
Pomimo tych wyzwań architektura monolityczna pozostaje cenna w niektórych scenariuszach. Na przykład AppMaster, potężna platforma no-code, do tworzenia aplikacji internetowych, mobilnych i backendowych, wykorzystuje moc architektur monolitycznych i mikrousług w oparciu o kontekst. Platforma AppMaster umożliwia użytkownikom tworzenie aplikacji przy użyciu narzędzi do wizualnego modelowania danych w celu tworzenia schematów i logiki biznesowej, a także endpoints REST API i Web Socket Secure (WSS). Rezultatem jest aplikacja z kodem o wysokiej wydajności, generowanym automatycznie na podstawie wymagań użytkownika dotyczących interfejsów backendowych, internetowych i mobilnych.
Aplikacje AppMaster można skalować do różnych zastosowań, od małych firm po przedsiębiorstwa, i są kompatybilne z dowolną bazą danych obsługiwaną przez Postgresql. Platforma usprawnia tworzenie aplikacji poprzez automatyczne generowanie dokumentacji, skryptów migracji schematu bazy danych i wykonywalnych plików binarnych. Dodatkowo konstrukcja oparta na serwerze umożliwia łatwe aktualizacje interfejsów aplikacji mobilnych, logiki i kluczy API bez przesyłania nowych wersji do App Store i Play Market. Dzięki wszechstronnym funkcjom i elastyczności platformy programiści mogą tworzyć skalowalne, ekonomiczne rozwiązania programowe przy minimalnym zadłużeniu technicznym.
Niektóre popularne przykłady stosów technologii wykorzystujących architekturę monolityczną obejmują stos LAMP (Linux, Apache, MySQL, PHP) i stos MEAN/MERN (MongoDB, Express.js, Angular/React, Node.js). Te klasyczne przykłady pokazują wieloletnią popularność i ciągłe znaczenie architektury monolitycznej w tworzeniu oprogramowania.
Podsumowując, architektura monolityczna w kontekście mikrousług reprezentuje tradycyjną metodę tworzenia oprogramowania, w której komponenty są ściśle powiązane w jedną całość. Chociaż takie podejście upraszcza proces programowania i zmniejsza zasoby infrastruktury dla małych aplikacji, może stanowić wyzwanie dla aplikacji wymagających wysokiej skalowalności i częstych aktualizacji. Pozostaje jednak istotny w przypadku konkretnych przypadków użycia i starszych systemów, pokazując znaczenie zrozumienia różnych podejść do tworzenia aplikacji w celu określenia najbardziej odpowiedniej architektury w zależności od kontekstu.
