Domain-Driven Design (DDD) w mikrousługach to paradygmat tworzenia oprogramowania, który kładzie nacisk na współpracę między ekspertami dziedzinowymi i twórcami oprogramowania w celu modelowania złożonych domen problemowych w spójny i łatwy w utrzymaniu system oprogramowania. DDD szczególnie dobrze nadaje się do architektury mikrousług, ponieważ promuje tworzenie luźno powiązanych, wysoce spójnych i skalowalnych usług, które mogą ewoluować niezależnie w czasie. W kontekście mikrousług DDD zapewnia cenne wskazówki dotyczące modułowości, wzorców komunikacji i ustanawiania dobrze zdefiniowanych granic między różnymi usługami, co prowadzi do lepszej konserwacji, mniejszej złożoności i lepszej ogólnej jakości oprogramowania.
DDD obraca się wokół koncepcji strategicznych i taktycznych wzorców projektowych. Strategiczne wzorce projektowe skupiają się na definiowaniu ograniczonych kontekstów, czyli dobrze określonych obszarów domeny problemowej, obejmujących podzbiory wiedzy dziedzinowej. Te ograniczone konteksty stanowią podstawę mikrousług, ponieważ reprezentują niezależne modele domen, które zajmują się wyłącznie konkretnymi problemami rozwiązywanymi w ich granicach. Ta koncepcja ograniczonych kontekstów umożliwia lepsze oddzielenie problemów, zmniejszone powiązanie między usługami i jasne określenie obowiązków każdej mikrousługi.
Z drugiej strony taktyczne wzorce projektowe to zestaw technik, takich jak agregaty, obiekty wartości, jednostki i zdarzenia domeny, które pomagają w bardziej wyraźnym modelowaniu szczegółowych aspektów domeny problemu. Wzorce te ułatwiają tworzenie solidnych i elastycznych modeli domen, które ucieleśniają podstawowe zasady i logikę biznesową, zapewniając, że mikrousługi pozostają skupione na rozwiązywaniu konkretnych problemów domeny, dla których zostały zaprojektowane.
Wdrożenie DDD dla mikrousług obejmuje różne etapy, takie jak eksploracja domeny, mapowanie kontekstu, projektowanie modeli domen i definiowanie granic usług. Na etapie eksploracji domeny wielofunkcyjne zespoły składające się z ekspertów domeny i twórców oprogramowania angażują się we wspólne działania, takie jak burza zdarzeń i opowiadanie historii domeny, w celu modelowania domeny problematycznej. Takie podejście pomaga zespołom skutecznie uchwycić wiedzę o domenie i zidentyfikować różne subdomeny, które można potencjalnie modelować jako mikrousługi.
Po zidentyfikowaniu subdomen wchodzi w grę mapowanie kontekstu, aby ustalić relacje między różnymi ograniczonymi kontekstami i określić, w jaki sposób komunikują się ze sobą. Istnieje kilka wzorców komunikacji międzykontekstowej, takich jak wspólne jądro, klient-dostawca i warstwy antykorupcyjne, każdy z nich ma swoje unikalne zalety i kompromisy, które należy rozważyć w oparciu o specyficzny kontekst i wymagania domeny problemowej .
Po ustaleniu zależności międzykontekstowych projektanci przystępują do udoskonalania modeli dziedzin w każdym ograniczonym kontekście, stosując taktyczne wzorce DDD. Pomaga to stworzyć bogaty, wysoce spójny model domeny, który zapewnia jasną reprezentację logiki biznesowej, zapewniając jednocześnie, że każda mikrousługa pozostaje skupiona na rozwiązywaniu określonego zestawu przypisanych do niej problemów domeny.
Na koniec dla każdej mikrousługi zdefiniowano granice usług, co gwarantuje, że są one zaprojektowane w oparciu o możliwości biznesowe, a nie problemy techniczne. Na tym etapie brane są pod uwagę modele domen, mapy kontekstu i wzorce komunikacji w celu opracowania dobrze zdefiniowanych granic usług, które ułatwiają bezproblemową integrację, zmniejszają sprzężenie między usługami i wspierają ciągłą ewolucję ekosystemu mikrousług.
Stosowanie DDD w mikrousługach ma wiele zalet, takich jak poprawiona modułowość, zwiększona łatwość konserwacji i zwiększona odporność na zmiany. Strukturyzując mikrousługi wokół dobrze zdefiniowanych modeli domen i wyraźnych granic, programiści mogą skuteczniej dzielić swoje aplikacje na niezależnie wdrażalne i łatwe w utrzymaniu jednostki.
Co więcej, DDD umożliwia zespołom podejmowanie bardziej świadomych decyzji dotyczących szczegółowości i organizacji mikrousług, zapewniając właściwą równowagę między spójnością i łączeniem, skalowalnością i zarządzaniem złożonością. To z kolei prowadzi do wyższej jakości i solidności oprogramowania, ułatwiając zespołom dostosowywanie rozwiązań do zmieniających się wymagań i potrzeb biznesowych.
W kontekście platformy AppMaster, DDD stanowi podstawową zasadę przy projektowaniu i wdrażaniu wygenerowanych aplikacji backendowych, internetowych i mobilnych. Wykorzystując koncepcje i techniki DDD, AppMaster zapewnia, że wygenerowane aplikacje mają dobrą strukturę, modułowość i są łatwe w utrzymaniu, zapewniając wysoki poziom wartości biznesowej klientom z różnych branż i skali. Co więcej, solidne możliwości AppMaster no-code umożliwiają użytkownikom bezproblemowe włączenie praktyk DDD do procesu tworzenia aplikacji, bez konieczności posiadania zaawansowanych umiejętności technicznych lub wiedzy specjalistycznej, dzięki czemu nawet nietechniczne zainteresowane strony mogą wnieść znaczący wkład w proces projektowania i rozwoju oprogramowania.
