Rozwój sterowany zachowaniem (BDD) to zwinna metodologia tworzenia oprogramowania, która kładzie nacisk na współpracę, komunikację i wspólne zrozumienie między twórcami oprogramowania, menedżerami produktów i interesariuszami biznesowymi. Jest to integracja ugruntowanych najlepszych praktyk i zasad z rozwoju opartego na testach (TDD), projektowania opartego na domenie (DDD) i rozwoju opartego na testach akceptacyjnych (ATDD). BDD ma na celu wypełnienie luki pomiędzy wymaganiami biznesowymi a ich techniczną realizacją, czyniąc je bardziej zrozumiałymi i dostępnymi dla szerszego grona odbiorców. To zwiększone dostosowanie pomiędzy zainteresowanymi stronami przyczynia się do tworzenia wyższej jakości oprogramowania, które dokładniej spełnia potrzeby i oczekiwania klientów.
W BDD historie użytkowników są pisane w formacie języka naturalnego, który może być zrozumiały zarówno dla interesariuszy technicznych, jak i nietechnicznych. Typowa historia użytkownika BDD składa się z trzech zasadniczych elementów: tytułu, narracji i zestawu kryteriów akceptacji. Narracja jest zwykle pisana w formacie „Jako [rola] chcę [funkcji], aby [korzyść]”. Kryteria akceptacji to zestaw scenariuszy zapisanych przy użyciu prostej składni zwanej korniszonem, która składa się głównie z instrukcji „Podane”, „Kiedy” i „Wtedy”. Każdy scenariusz opisuje konkretny przykład zachowania oprogramowania w określonym kontekście i zestawie danych wejściowych.
Scenariusze Gherkin służą zarówno jako specyfikacja systemu, jak i podstawa do automatycznych testów akceptacyjnych. Pisząc scenariusze w ten sposób, BDD umożliwia zespołowi programistów stworzenie zwięzłej, czytelnej dla człowieka i wykonywalnej specyfikacji, którą można w dowolnym momencie uruchomić w odniesieniu do oprogramowania. W ten sposób BDD ujednolica i automatyzuje wymagania, dokumentację i testowanie, zapewniając, że zarówno programiści, jak i interesariusze dobrze rozumieją oczekiwane zachowanie oprogramowania.
Proces BDD rozpoczyna się od stworzenia historii użytkownika i powiązanych z nią scenariuszy. Scenariusze te są następnie wykorzystywane do napędzania rozwoju oprogramowania. Programiści najpierw piszą kod w celu implementacji scenariusza, korzystając z metody „fail-pass-refactor” z TDD. Scenariusz jest wykonywany jako test automatyczny, który początkowo kończy się niepowodzeniem (ponieważ funkcjonalność nie została jeszcze zaimplementowana). Następnie programista pisze kod niezbędny do pomyślnego zakończenia testu i, jeśli to konieczne, refaktoryzuje kod pod kątem czytelności i łatwości konserwacji. Proces ten trwa do momentu, aż wszystkie scenariusze historii użytkownika zostaną wdrożone i przejdą odpowiednie testy, kiedy to historia użytkownika zostanie uznana za ukończoną.
AppMaster, potężna platforma no-code do tworzenia aplikacji backendowych, internetowych i mobilnych, wspiera zasady BDD, zapewniając środowisko sprzyjające współpracy, komunikacji i wspólnemu zrozumieniu pomiędzy członkami zespołu. Intuicyjne narzędzia wizualne AppMaster do projektowania modeli danych, logiki biznesowej i interfejsów użytkownika pomagają wypełnić lukę pomiędzy wymaganiami a wdrożeniem, ułatwiając zapewnienie, że powstałe aplikacje dokładnie odzwierciedlają potrzeby klientów. Platforma upraszcza także proces generowania, kompilowania i wdrażania aplikacji, redukując czas i wysiłek wymagany do stworzenia wysokiej jakości, skalowalnego oprogramowania, które może być łatwo zrozumiałe i obsługiwane przez wszystkich interesariuszy.
Wdrożenie BDD w organizacji jest nie tylko korzystne dla poprawy współpracy i komunikacji między interesariuszami, ale ma także znaczący wpływ na wskaźniki powodzenia projektów, jakość oprogramowania i szybkość rozwoju. W ankiecie przeprowadzonej przez VersionOne 14% respondentów stwierdziło, że ich organizacje korzystają z BDD, a ponad 50% tych organizacji odnotowało znaczną poprawę wskaźników powodzenia projektów i jakości kodu w wyniku stosowania praktyk BDD. Co więcej, odkryto, że BDD zmniejsza liczbę defektów oprogramowania, a badanie przeprowadzone przez Narodowy Instytut Standardów i Technologii (NIST) wykazało, że im wcześniej defekty zostaną wykryte w cyklu życia oprogramowania, tym tańsze jest ich naprawienie. Praktyki BDD pomagają identyfikować i rozwiązywać problemy na wczesnym etapie, co przekłada się na znaczne oszczędności kosztów i wzrost zadowolenia klientów.
Podsumowując, rozwój oparty na zachowaniu to potężna i coraz popularniejsza metodologia tworzenia oprogramowania, która promuje współpracę, komunikację i wspólne zrozumienie między programistami, menedżerami produktów i interesariuszami biznesowymi. Wykorzystując narzędzia takie jak platforma no-code AppMaster i włączając praktyki BDD do procesu tworzenia oprogramowania, organizacje mogą tworzyć wysokiej jakości, skalowalne i elastyczne aplikacje, które spełniają potrzeby klientów i wymagania ich firm. Co więcej, wykazano, że stosowanie praktyk BDD ma pozytywny wpływ na wskaźniki powodzenia projektów, jakość kodu i redukcję defektów, co czyni ją niezbędną techniką w nowoczesnych, zwinnych procesach tworzenia oprogramowania.
