W kontekście rozwoju zaplecza termin „architektura monolityczna” odnosi się do wzorca projektowego oprogramowania, w którym różne komponenty aplikacji, takie jak interfejs użytkownika (UI), logika biznesowa i dostęp do danych, są ściśle zintegrowane i mieszczą się w jednym, samodzielna jednostka. Ten wzorzec architektoniczny znacznie różni się od bardziej nowoczesnych podejść, takich jak mikrousługi, w których komponenty są podzielone na odrębne, luźno powiązane usługi.
Architektura monolityczna charakteryzuje się prostotą, ponieważ programiści muszą pracować tylko na jednym kodzie źródłowym. To usprawnione podejście umożliwia szybkie tworzenie aplikacji, dzięki czemu jest popularnym wyborem, zwłaszcza w przypadku projektów na małą skalę lub projektów o dobrze zdefiniowanych wymaganiach. Jednak pomimo swojej pozornej prostoty architektura monolityczna ma wady, które zostaną omówione wkrótce.
Aplikacja monolityczna jest zwykle podzielona na trzy główne komponenty: prezentację, logikę biznesową i warstwy dostępu do danych. Warstwa prezentacji, odpowiedzialna za renderowanie interfejsu użytkownika, bezpośrednio oddziałuje z warstwą logiki biznesowej, która obejmuje podstawową funkcjonalność aplikacji. Z kolei warstwa logiki biznesowej komunikuje się z warstwą dostępu do danych, która obsługuje połączenia z bazą danych oraz operacje pobierania/przechowywania danych. W architekturze monolitycznej te trzy warstwy są ściśle ze sobą powiązane, a każdy komponent jest zależny od innych, jeśli chodzi o prawidłowe funkcjonowanie.
Ścisłe sprzężenie między komponentami może być zarówno zaletą, jak i wadą. Z jednej strony upraszcza komunikację między różnymi komponentami, ponieważ wszystkie są częścią jednego, zunifikowanego systemu. Może to skutkować lepszą wydajnością, ponieważ nie ma opóźnień w sieci ani narzutów związanych z komunikacją między usługami, co widać w architekturach mikrousług. Z drugiej strony to ścisłe powiązanie utrudnia skalowanie lub modyfikowanie poszczególnych komponentów aplikacji bez wpływu na cały system. W rezultacie architektury monolityczne często mają ograniczoną elastyczność, skalowalność i łatwość konserwacji w porównaniu z ich odpowiednikami opartymi na mikrousługach.
Pomimo tych ograniczeń wiele udanych aplikacji zostało zbudowanych przy użyciu architektury monolitycznej. Na przykład, początkowo opracowany przy użyciu architektury monolitycznej, Netflix zdołał znacznie przeskalować swoją bazę użytkowników i bibliotekę treści, zanim ostatecznie przyjął podejście oparte na mikrousługach. W niektórych przypadkach architektura monolityczna okazuje się właściwym wyborem projektowym, zwłaszcza gdy zakres i wymagania projektu są dobrze zdefiniowane i jest mało prawdopodobne, aby uległy znaczącym zmianom w czasie.
Przejście z architektury monolitycznej na architekturę mikrousług może być złożonym i czasochłonnym przedsięwzięciem, ale może przynieść znaczne korzyści pod względem skalowalności i łatwości konserwacji. W tym przejściu może pomóc kilka strategii i narzędzi, takich jak projektowanie oparte na domenie (DDD) i technologie konteneryzacji, takie jak Docker. Jednak przed podjęciem takiego przedsięwzięcia organizacje muszą porównać koszt migracji z pożądanymi korzyściami.
W kontekście AppMaster , platformy no-code do tworzenia aplikacji backendowych, webowych i mobilnych, wykorzystanie architektury monolitycznej może być czasem korzystne. AppMaster umożliwia klientom wizualne tworzenie modeli danych (schemat bazy danych), definiowanie procesów biznesowych za pomocą wizualnego narzędzia BP Designer oraz tworzenie endpoints REST API i WSS. Podczas gdy backendy są zwykle generowane za pomocą Go (golang) w celu zapewnienia skalowalności, wygenerowane aplikacje mogą pracować z dowolną bazą danych zgodną z PostgreSQL jako podstawową bazą danych. AppMaster automatycznie generuje również dokumentację Swagger (Open API) i skrypty migracji schematu bazy danych, zapewniając bezproblemowe środowisko programistyczne.
Korzystając z platformy AppMaster, programiści mogą szybko i tanio tworzyć aplikacje, przy czym architektura monolityczna jest realną opcją dla określonych przypadków użycia, zwłaszcza tych charakteryzujących się dobrze zdefiniowanymi wymaganiami i mniejszym zakresem. AppMaster obsługuje generowanie plików wykonywalnych, kontenerów Docker lub kodu źródłowego (w zależności od planu subskrypcji) i umożliwia hostowanie aplikacji lokalnie w celu zwiększenia elastyczności.
Architektura monolityczna oferuje prostotę i ujednolicone zarządzanie kodem w kontekście rozwoju backendu. Czasami może to być właściwy wybór, zwłaszcza w przypadku projektów na małą skalę lub tych o dobrze zdefiniowanym zakresie i wymaganiach. Jednak przy wyborze odpowiedniego wzorca architektonicznego należy wziąć pod uwagę jego ograniczenia dotyczące elastyczności, skalowalności i łatwości konserwacji. AppMaster, platforma no-code, zapewnia rozwiązania do tworzenia aplikacji backendowych, internetowych i mobilnych, które zaspokajają różne preferencje architektoniczne, w tym architektury monolityczne, ostatecznie umożliwiając programistom dokonywanie najlepszych wyborów dla ich konkretnych projektów.
