Segregacja odpowiedzialności za zapytania poleceń (CQRS) to wzorzec architektury oprogramowania, który kładzie nacisk na rozdzielenie dwóch odrębnych obowiązków w aplikacji, a mianowicie operacji poleceń (mutacje) i operacji zapytań (tylko do odczytu). Zasadniczo ma pomóc programistom w zarządzaniu złożonością i problemami związanymi z wydajnością dużych systemów poprzez oddzielenie aspektów odczytu i zapisu aplikacji. CQRS opiera się na zasadzie separacji poleceń i zapytań (CQS), która stwierdza, że metody obiektu powinny albo wykonywać akcję (polecenie), albo zwracać dane (zapytanie), ale nie jedno i drugie. Po wdrożeniu CQRS umożliwia niezależne skalowanie aplikacji, utrzymanie optymalnej wydajności oraz zmniejszenie ryzyka błędów i niespójności w modelu danych.
Zastosowanie wzorca CQRS niesie ze sobą wiele korzyści, zwłaszcza jeśli chodzi o wyzwania, jakie stawiają nowoczesne aplikacje, charakteryzujące się wysokimi współczynnikami transakcji, dużą ilością danych i jednoczesnymi użytkownikami. Oddzielając obowiązki związane z poleceniami i zapytaniami, systemy mogą optymalizować operacje odczytu i zapisu, wykorzystując unikalne cechy każdej funkcji. Na przykład aplikacje z dużą ilością odczytu mogą skalować stronę zapytań bez wpływu na wydajność strony zapisu. To oddzielenie zmniejsza również złożoność aplikacji, umożliwiając programistom skupienie się na jednym aspekcie systemu na raz. Co więcej, promuje modułową i przejrzystą konstrukcję, co z kolei poprawia łatwość konserwacji.
Wzorzec CQRS wprowadza dwa główne komponenty: model poleceń i model zapytań. Model dowodzenia jest odpowiedzialny za obsługę wszystkich mutacji w systemie, takich jak tworzenie, aktualizowanie i usuwanie danych. Z drugiej strony model zapytań zajmuje się wszystkimi operacjami odczytu. To rozdzielenie pozwala na użycie różnych modeli danych, technologii przechowywania, a nawet języków programowania dla każdego aspektu aplikacji. Na przykład system może wybrać architekturę bazującą na zdarzeniach dla Modelu Poleceń, przechwytując każdą zmianę jako strumień zdarzeń, podczas gdy Model Zapytań może wykorzystywać tradycyjną relacyjną bazę danych z dobrze zdefiniowanymi schematami w celu wydajnego wyszukiwania danych.
Innym kluczowym aspektem wzorca CQRS jest synchronizacja pomiędzy modelami poleceń i zapytań. Zdarzenia generowane przez Model Poleceń można propagować do Modelu Zapytań przy użyciu architektury sterowanej zdarzeniami, takiej jak platformy przesyłania wiadomości lub strumieniowania zdarzeń, zapewniając ostateczną spójność między obiema stronami. Ta asynchroniczna komunikacja umożliwia niezależne skalowanie aplikacji i zwiększa odporność na awarie lub przestoje, ponieważ w przypadku problemów można ponowić próbę lub odtworzyć zdarzenia. Programiści muszą jednak pamiętać o kompromisach i wyzwaniach nieodłącznie związanych z ostateczną spójnością, takich jak radzenie sobie z konfliktami, powielanie i kolejność zdarzeń.
Wdrożenie wzorca CQRS ma swoją cenę pod względem złożoności i narzutu, dlatego ważne jest, aby dokładnie ocenić jego przydatność dla danego projektu. Chociaż CQRS może być korzystny w przypadku dużych, rozproszonych systemów z wymaganiami wysokiej skalowalności i złożonymi regułami biznesowymi, może wprowadzić niepotrzebne obciążenie i złożoność w mniejszych, monolitycznych aplikacjach z prostymi wzorcami dostępu do danych. W związku z tym przy podejmowaniu decyzji o zastosowaniu CQRS w projekcie istotne jest uwzględnienie takich czynników, jak liczba jednoczesnych użytkowników, częstotliwość i charakter modyfikacji danych, złożoność reguł biznesowych oraz potrzeba wielu perspektyw na dane.
W kontekście platformy AppMaster przyjęcie wzorca CQRS może potencjalnie zapewnić wyższy poziom skalowalności, wydajności i łatwości konserwacji w generowanych aplikacjach. Kompleksowe środowisko AppMaster no-code, obsługujące różne wzorce architektoniczne, modele danych i technologie przechowywania, umożliwi klientom bezproblemowe wdrażanie CQRS w swoich aplikacjach, dostosowując rozwiązania do unikalnych wymagań i ograniczeń ich przypadków użycia. Co więcej, ponieważ AppMaster generuje aplikacje od zera, powstały kod będzie zgodny z najlepszymi praktykami i będzie wolny od długów technicznych, zapewniając maksymalne wykorzystanie korzyści płynących ze wzorca CQRS.
Podsumowując, segregacja odpowiedzialności za zapytania poleceń (CQRS) to wzorzec architektoniczny, który może znacząco poprawić skalowalność, wydajność i łatwość konserwacji nowoczesnych systemów oprogramowania, przede wszystkim w przypadku złożonych reguł biznesowych, wysokich współczynników transakcji i dużych ilości danych. Zasady oddzielania obowiązków związanych z poleceniami i zapytaniami, optymalizowania odpowiednich modeli danych i ich przechowywania oraz synchronizowania ich za pomocą asynchronicznej komunikacji sterowanej zdarzeniami idą w parze z możliwościami oferowanymi przez platformę AppMaster. Wykorzystując CQRS, programiści mogą tworzyć wydajne, skalowalne i łatwe w utrzymaniu aplikacje, które spełniają wyzwania i wymagania ich przypadków użycia, jednocześnie korzystając z narzędzi i środowiska AppMaster no-code, automatycznego generowania kodu i braku długu technicznego.
