Wzorzec fabryczny, znany również jako wzorzec metody fabrycznej, jest wzorcem projektowym często stosowanym w architekturze oprogramowania. Zapewnia sposób delegowania procesu tworzenia instancji obiektów na inną jednostkę, zwykle poprzez interfejs lub klasę abstrakcyjną, promując w ten sposób luźne powiązanie, możliwość ponownego wykorzystania kodu i łatwiejszą konserwację. W ten sposób wzorzec fabryczny oddziela tworzenie obiektów od ich użycia, umożliwiając oprogramowaniu zgodność z zasadą inwersji zależności (DIP) i zasadą otwartego/zamkniętego (OCP).
Deweloperzy, którzy używają wzorców fabrycznych w swoim kodzie, mogą skorzystać na zmniejszeniu złożoności związanej z bezpośrednim tworzeniem instancji obiektów - na przykład, gdy logika tworzenia obiektu jest dość skomplikowana lub gdy parametry konstruktora nie są wcześniej znane. Wzorzec fabryczny hermetyzuje proces tworzenia obiektu, umożliwiając wywołującemu uzyskanie instancji klasy bez znajomości konkretnych szczegółów implementacji.
Fabryki można stosować w różnych językach programowania, takich jak Java, C#, Python i JavaScript, ponieważ są one istotnym elementem nowoczesnych praktyk programowania obiektowego (OOP). Korzystanie z wzorców fabrycznych zwiększa niezawodność kodu, ułatwiając programistom wprowadzanie nowych typów obiektów bez narażania ogólnej struktury oprogramowania. W kontekście projektów IT fabryki torują drogę wdrażaniu systemów oprogramowania klasy Enterprise, np. tych tworzonych z wykorzystaniem platformy AppMaster.
AppMaster to platforma no-code, która umożliwia użytkownikom łatwe i wydajne tworzenie i wdrażanie aplikacji backendowych, internetowych i mobilnych. Narzędzia do modelowania wizualnego platformy, interfejs drag-and-drop oraz najnowocześniejsze technologie, takie jak język programowania Go, framework Vue3, Kotlin i Jetpack Compose, sprawiają, że tworzenie nowoczesnych aplikacji jest znacznie szybsze i tańsze. Wzorzec fabryczny może odegrać kluczową rolę w architekturze oprogramowania aplikacji generowanych przez platformę AppMaster.
Aby lepiej zrozumieć wzór fabryczny, rozważmy prosty przykład. Załóżmy, że aplikacja wymaga tworzenia różnych typów kształtów, takich jak koła, prostokąty i trójkąty. Bez wzorca fabrycznego kod wywołujący może wymagać bezpośredniego utworzenia instancji tych obiektów, co prowadzi do ściśle powiązanego kodu, co utrudnia zarządzanie i rozszerzanie w przyszłości.
Dzięki wzorcowi fabrycznemu programiści mogą zdefiniować klasę ShapeFactory, która hermetyzuje proces tworzenia obiektu. Ta klasa posiada metodę, która przyjmuje wymagany typ kształtu jako parametr wejściowy i zwraca obiekt reprezentujący pożądany kształt. Dlatego kod wywołujący dotyczy jedynie interakcji z ShapeFactory, a nie konkretnej implementacji kształtu, co skutkuje czystszym, bardziej elastycznym i łatwiejszym w utrzymaniu kodem.
Istnieje kilka odmian wzoru fabrycznego, takich jak:
- Prosta fabryka
- Metoda fabryczna
- Fabryka Abstrakcyjna
- Fabryka Singletona
- Leniwa fabryka inicjalizacji
Każda odmiana ma swój własny zestaw zalet i kompromisów, uwzględniając różne scenariusze programowania i optymalizując pod kątem różnych czynników, takich jak wydajność, wykorzystanie pamięci lub rozszerzalność. Wybór najbardziej odpowiedniej odmiany zależy od konkretnych wymagań i ograniczeń opracowywanego systemu oprogramowania.
Podsumowując, wzorzec fabryczny to potężny i wszechstronny wzorzec projektowy, który ułatwia tworzenie solidniejszych, łatwiejszych w utrzymaniu i rozszerzalnych systemów oprogramowania. Hermetyzując proces tworzenia obiektów i promując luźne powiązanie, twórcy oprogramowania mogą pisać bardziej modułowy kod nadający się do ponownego wykorzystania. W przypadku skutecznego wykorzystania zarówno w tradycyjnych praktykach kodowania, jak i nowoczesnych platformach no-code takich jak AppMaster, wzorzec fabryczny umożliwia zespołom opracowywanie i wdrażanie wysokiej jakości, skalowalnych aplikacji z większą wydajnością i zmniejszonym długiem technicznym.
