Domain-Driven Design (DDD) in Microservices is een softwareontwikkelingsparadigma dat de nadruk legt op samenwerking tussen domeinexperts en softwareontwikkelaars om complexe probleemdomeinen te modelleren tot een samenhangend en onderhoudbaar softwaresysteem. DDD is bijzonder geschikt voor microservices-architectuur, omdat het de creatie bevordert van losjes gekoppelde, zeer samenhangende en schaalbare services die in de loop van de tijd onafhankelijk kunnen evolueren. In de context van microservices biedt DDD waardevolle begeleiding op het gebied van modulariteit, communicatiepatronen en het vaststellen van goed gedefinieerde grenzen tussen verschillende services, wat leidt tot betere onderhoudbaarheid, verminderde complexiteit en verbeterde algehele softwarekwaliteit.
DDD draait om het concept van strategische en tactische ontwerppatronen. Strategische ontwerppatronen richten zich op het definiëren van begrensde contexten, dit zijn goed afgebakende gebieden van een probleemdomein die subsets van domeinkennis inkapselen. Deze begrensde contexten fungeren als de basis voor microservices, omdat ze onafhankelijke domeinmodellen vertegenwoordigen die zich alleen bezighouden met de specifieke problemen die binnen hun grenzen worden aangepakt. Dit concept van begrensde contexten zorgt voor een betere scheiding van zorgen, verminderde koppeling tussen services en een duidelijke afbakening van de verantwoordelijkheden van elke microservice.
Tactische ontwerppatronen daarentegen zijn een reeks technieken, zoals aggregaten, waardeobjecten, entiteiten en domeingebeurtenissen, die helpen de fijnmazige aspecten van het probleemdomein explicieter te modelleren. Deze patronen faciliteren de creatie van robuuste en flexibele domeinmodellen die de kernregels en logica van het bedrijf belichamen, waardoor microservices gefocust blijven op het oplossen van de specifieke domeinproblemen waarvoor ze zijn ontworpen.
Het implementeren van DDD voor microservices omvat verschillende fasen, zoals domeinverkenning, contextmapping, het ontwerpen van domeinmodellen en het definiëren van servicegrenzen. Tijdens de domeinverkenningsfase houden multifunctionele teams bestaande uit domeinexperts en softwareontwikkelaars zich bezig met samenwerkingsactiviteiten, zoals event storming en domein storytelling, om het probleemdomein te modelleren. Deze aanpak helpt teams om de domeinkennis effectief vast te leggen en de verschillende subdomeinen te identificeren die mogelijk als microservices kunnen worden gemodelleerd.
Zodra de subdomeinen zijn geïdentificeerd, komt context mapping in beeld om relaties tussen de verschillende begrensde contexten tot stand te brengen en te bepalen hoe ze met elkaar communiceren. Er zijn verschillende patronen voor intercontextcommunicatie, zoals een gedeelde kernel-, klant-leverancier- en anticorruptielaag, elk met zijn unieke voordelen en afwegingen die in overweging moeten worden genomen op basis van de specifieke context en vereisten van het probleemdomein. .
Nu de intercontextafhankelijkheden zijn vastgesteld, gaan ontwerpers verder met het verfijnen van de domeinmodellen binnen elke begrensde context door tactische DDD-patronen toe te passen. Dit helpt bij het creëren van een rijk, zeer samenhangend domeinmodel dat een duidelijke weergave biedt van de bedrijfslogica, terwijl ervoor wordt gezorgd dat elke microservice gefocust blijft op het oplossen van de specifieke reeks domeinproblemen die eraan zijn toegewezen.
Ten slotte worden voor elke microservice servicegrenzen gedefinieerd, zodat deze zijn ontworpen op basis van zakelijke mogelijkheden in plaats van technische problemen. In deze stap wordt er allemaal rekening gehouden met de domeinmodellen, contextkaarten en communicatiepatronen om goed gedefinieerde servicegrenzen te bedenken die naadloze integratie mogelijk maken, de koppeling tussen services verminderen en de voortdurende evolutie van het microservices-ecosysteem ondersteunen.
Het toepassen van DDD in microservices heeft tal van voordelen, zoals verbeterde modulariteit, verbeterde onderhoudbaarheid en verbeterde veerkracht bij veranderingen. Door microservices rond goed gedefinieerde domeinmodellen en duidelijke grenzen te structureren, kunnen ontwikkelaars hun applicaties effectiever opdelen in onafhankelijk inzetbare en onderhoudbare eenheden.
Bovendien stelt DDD teams in staat beter geïnformeerde beslissingen te nemen over de granulariteit en organisatie van microservices, waardoor wordt verzekerd dat ze de juiste balans vinden tussen cohesie en koppeling, schaalbaarheid en complexiteitsbeheer. Dit leidt op zijn beurt tot een hogere softwarekwaliteit en robuustheid, waardoor het voor teams gemakkelijker wordt om hun oplossingen aan te passen aan veranderende vereisten en zakelijke behoeften.
In de context van het AppMaster platform vormt DDD een essentieel onderliggend principe bij het ontwerpen en implementeren van de gegenereerde backend-, web- en mobiele applicaties. Door gebruik te maken van DDD-concepten en -technieken zorgt AppMaster ervoor dat de gegenereerde applicaties goed gestructureerd, modulair en gemakkelijk te onderhouden zijn, waardoor een hoog niveau van bedrijfswaarde wordt geleverd aan klanten in verschillende sectoren en op verschillende schaalniveaus. Bovendien stellen de robuuste no-code mogelijkheden van AppMaster gebruikers in staat om DDD-praktijken naadloos te integreren in hun applicatieontwikkelingsproces, zonder de noodzaak van geavanceerde technische vaardigheden of expertise, waardoor zelfs niet-technische belanghebbenden een betekenisvolle bijdrage kunnen leveren aan het softwareontwerp- en ontwikkelingsproces.
