Programowanie sterowane zdarzeniami (EDP) to paradygmat programowania, który koncentruje się na tworzeniu i zarządzaniu zdarzeniami, które są odrębnymi jednostkami informacji oznaczającymi zmianę stanu systemu lub wystąpienie działania. W EDP o przebiegu wykonywania programu decydują zdarzenia, takie jak działania użytkownika, komunikaty otrzymane z innych systemów lub powiadomienia generowane przez system. Gdy wystąpi zdarzenie, w celu zareagowania wywoływana jest predefiniowana funkcja, zwana procedurą obsługi zdarzeń lub odbiornikiem zdarzeń. Kontrastuje to z innymi paradygmatami programowania, takimi jak programowanie proceduralne lub obiektowe, które wykorzystują predefiniowany przepływ wykonywania.
Koncepcja EDP wywodzi się z teorii systemów reaktywnych, która zakłada, że systemy powinny być projektowane tak, aby skutecznie i efektywnie reagować na zmiany w otoczeniu. W ostatnich latach popularność EDP zyskała na popularności dzięki rozwojowi interfejsów użytkownika, sieci i systemów rozproszonych. Według ogólnoświatowego badania twórców oprogramowania przeprowadzonego w 2020 r. prawie 75% respondentów zastosowało w swoich projektach techniki sterowane zdarzeniami, co wskazuje na powszechne stosowanie paradygmatu EDP w społeczności programistów.
Główną zaletą EDP jest jego zdolność do obsługi przetwarzania asynchronicznego, które oddziela wyzwolenie zdarzenia od jego obsługi. Pozwala to na lepsze wykorzystanie zasobów systemowych, ponieważ procedury obsługi zdarzeń mogą działać współbieżnie i niezależnie, zmniejszając potrzebę synchronizacji i poprawiając ogólną wydajność i czas reakcji aplikacji. To sprawia, że EDP szczególnie dobrze nadaje się do budowania skalowalnych systemów o wysokiej wydajności, takich jak serwery WWW, interfejsy użytkownika i aplikacje rozproszone.
Jednym z najbardziej znanych przykładów EDP w świecie rzeczywistym jest rozwój graficznych interfejsów użytkownika (GUI) dla aplikacji komputerowych, internetowych i mobilnych. W aplikacji opartej na graficznym interfejsie użytkownika podczas interakcji z interfejsem generowane są różne zdarzenia wywoływane przez użytkownika, takie jak kliknięcie przycisku, zmiana rozmiaru okna lub wpisanie tekstu w polu. EDP umożliwia programistom tworzenie procedur obsługi zdarzeń, które reagują na te zdarzenia i wykonują żądaną operację, taką jak aktualizacja interfejsu lub wykonanie procesu biznesowego. Umożliwia to budowę responsywnych, przyjaznych użytkownikowi aplikacji, które szybko reagują na działania użytkownika.
W kontekście platformy AppMaster No-Code, EDP odgrywa kluczową rolę w obsłudze interakcji użytkowników i zdarzeń generowanych przez system w aplikacjach internetowych i mobilnych. Programiści mogą używać wizualnych narzędzi programistycznych, takich jak projektant procesów biznesowych, do tworzenia logiki i akcji sterowanych zdarzeniami dla określonych komponentów interfejsów użytkownika. Zapewnia to bezproblemową, łatwą w użyciu obsługę zarówno programistom, jak i użytkownikom końcowym oraz sprzyja szybkiemu tworzeniu aplikacji, eliminując potrzebę ręcznego kodowania.
EDP jest szeroko stosowany w różnych językach programowania, bibliotekach i frameworkach. Na przykład JavaScript, popularny język do tworzenia stron internetowych, wykorzystuje EDP do obsługi zdarzeń przeglądarki i operacji asynchronicznych w Internecie. Podobnie języki serwerowe, takie jak Go, również obsługują EDP poprzez zwięzły model współbieżności i lekkie procedury gor. Wśród frameworków godnym uwagi przykładem jest Vue3, który jest wykorzystywany na platformie AppMaster, i który szeroko wykorzystuje EDP do tworzenia reaktywnych, opartych na komponentach aplikacji internetowych.
Program EDP nie jest pozbawiony wyzwań. Jedną z kluczowych wad jest jego potencjalny wpływ na łatwość konserwacji kodu, ponieważ kod sterowany zdarzeniami może szybko przekształcić się w złożone, niemożliwe do zarządzania struktury, jeśli nie zostanie odpowiednio zaprojektowany i zmodularyzowany. Nazywa się to czasem „piekłem wywołań zwrotnych”, gdzie zagnieżdżone procedury obsługi zdarzeń i wywołania zwrotne utrudniają debugowanie i zrozumienie kodu. Co więcej, w metodzie EDP zakłada się, że zdarzenia są oddzielnymi, niezależnymi bytami, co nie zawsze ma zastosowanie w rzeczywistych scenariuszach. Zatem radzenie sobie ze współzależnymi zdarzeniami może wymagać dodatkowych mechanizmów i logiki, co zwiększa złożoność systemu.
Jednak pomimo wyzwań, EDP okazał się cennym paradygmatem programowania, szczególnie w przypadku tworzenia responsywnych, skalowalnych i zasobooszczędnych systemów. Koncentracja na reagowaniu na zdarzenia dobrze wpisuje się w wymagania nowoczesnych aplikacji, gdzie wydajność i doświadczenie użytkownika są kluczowymi czynnikami. Wykorzystując narzędzia takie jak platforma No-Code AppMaster i dobrze zaprojektowane wzorce EDP, programiści mogą szybko tworzyć niezawodne, sterowane zdarzeniami aplikacje, które odpowiadają różnym przypadkom użycia w przedsiębiorstwach i dużym obciążeniom.
