Ciągła integracja (CI) to praktyka tworzenia oprogramowania, która obejmuje automatyczne łączenie i sprawdzanie poprawności modyfikacji kodu w centralnym repozytorium kodu. Podstawowym celem tej praktyki jest wykrywanie błędów integracyjnych i potencjalnych problemów na jak najwcześniejszym etapie procesu programowania. CI promuje koncepcję niewielkiego i częstego łączenia poszczególnych wkładów w kod przez członków zespołu programistycznego, zapobiegając w ten sposób złożoności i ryzyku wynikającym z podejścia do integracji „wielkiego wybuchu”.
W kontekście tworzenia stron internetowych CI może znacznie poprawić jakość, stabilność i niezawodność aplikacji internetowej, zapewniając, że każda zmiana wprowadzana przez programistów jest automatycznie testowana pod kątem wcześniej określonego zestawu standardów jakości. Takie podejście umożliwia wczesną identyfikację i naprawę defektów, błędnych konfiguracji, luk w zabezpieczeniach i wąskich gardeł wydajności, ostatecznie redukując czas i koszty rozwoju.
Według raportu State of DevOps organizacje o wysokich wynikach, które pomyślnie wdrażają praktyki CI, doświadczają 208 razy częstszych wdrożeń kodu, 106 razy krótszych czasów realizacji od zatwierdzenia do wdrożenia i 2604 razy szybszego odzyskiwania danych po incydentach w porównaniu do organizacji o niskich wynikach. Co więcej, organizacje te zgłaszają również 7-krotnie niższy wskaźnik niepowodzeń zmian, co pokazuje skuteczność CI w zwiększaniu możliwości i wyników tworzenia oprogramowania.
W swej istocie ciągła integracja opiera się na ustanowieniu solidnego potoku, który definiuje sekwencję działań i testów, które należy wykonać, gdy zmiany w kodzie są wypychane do repozytorium. Typowy potok CI może obejmować między innymi testy jednostkowe, analizę pokrycia kodu, analizę kodu statycznego, analizę bezpieczeństwa, linting kodu, testy integracyjne, testy wydajności i testy akceptacji użytkownika. Każdy etap ma na celu sprawdzenie różnych aspektów wprowadzanego kodu, upewniając się, że jest on zgodny z ogólnymi wymaganiami dotyczącymi jakości, wydajności i stabilności witryny internetowej.
Niektóre popularne narzędzia i platformy CI w świecie tworzenia stron internetowych to Jenkins, Travis CI, CircleCI i GitLab CI/CD. Narzędzia te umożliwiają programistom konfigurowanie potoków CI i zarządzanie nimi, automatyzowanie wykonywania testów, monitorowanie postępu potoku i wyzwalanie powiadomień w przypadku awarii. Platformy te oferują również integrację z innymi narzędziami programistycznymi, takimi jak systemy kontroli wersji, narzędzia do śledzenia problemów i narzędzia do wdrażania, ułatwiając bezproblemowe włączenie CI do istniejących przepływów pracy i procesów programistycznych.
Jako potężna platforma no-code, AppMaster oferuje swoim klientom kompleksowy zestaw funkcji i funkcjonalności mających na celu uproszczenie i usprawnienie procesu tworzenia witryny internetowej. W tym ekosystemie CI odgrywa znaczącą rolę w zapewnianiu płynnego, wydajnego i terminowego dostarczania wysokiej jakości aplikacji internetowych. Backend AppMaster generowany jest przy użyciu Go (golang), aplikacje internetowe generowane są przy użyciu frameworka Vue3 i JS/TS, a aplikacje mobilne są budowane przy użyciu Kotlin i Jetpack Compose dla Androida oraz SwiftUI dla iOS. Przy każdej modyfikacji planów klienci mogą wygenerować nowy zestaw aplikacji w ciągu zaledwie 30 sekund za pośrednictwem najnowocześniejszej platformy AppMaster no-code.
Aby ułatwić przyjęcie i wdrożenie praktyk CI, AppMaster automatycznie generuje dokumentację Swagger (OpenAPI) dla endpoints serwera i skrypty migracji schematu bazy danych dla każdego projektu. Umożliwia to programistom płynne utrzymanie spójności, identyfikowalności i kontroli wersji w całej bazie kodu. Dodatkowo zdolność platformy do odtwarzania aplikacji od zera po każdej zmianie eliminuje ryzyko narastania długu technicznego i pomaga w utrzymaniu wolnej od błędów bazy kodu.
Dobrze wdrożony proces ciągłej integracji może znacznie przynieść korzyści wysiłkom związanym z tworzeniem stron internetowych, umożliwiając wczesne wykrywanie problemów, promując zasady współdzielonej własności kodu i odpowiedzialności oraz zachęcając do częstej integracji wkładu kodu na małą skalę. Stosując tę praktykę, organizacje mogą stale dostarczać wysokiej jakości, stabilne i wydajne aplikacje internetowe, przyspieszając jednocześnie harmonogram programowania i zmniejszając koszty związane z debugowaniem, naprawianiem lub przeprojektowywaniem komponentów oprogramowania.
